world ruled by fiction

BIAŁA RÓŻA

Rozdział LI

Zaskoczyło go to tak, że aż znieruchomiał. Tkwił chwilę, sztywno wyprostowany z  wyraźnie poszerzałymi oczami. Nie widział co myśleć. Doprawdy, dla niego, ta kobieta była interesująca.

- Tora-san?- usłyszał nagle swoje imię mężczyzna.

Obrócił się przez ramię w stronę, z której dobiegł go głos ciemnowłosej. Chiyo stała u wpół otwartych drzwi rozległego salonu. Tora zaś był dużo dalej, w głębi pomieszczenia, vis-a-vis ustawionej na środku sofy. Rozmawiał jeszcze z Usagi- że z Usagi, kobietą, którą widział dwa razy, a chciałby zdecydowanie więcej, oczywiście nie głosił. Niemniej kiedy narzeczoną przy wejściu spostrzegł to gestem uniesionej ręki pokazał, że sam zaraz do jadalni zejdzie. Chiyo zrozumiała i poszła, a Tora rozmowę ciągnął. Gdy skończył, obie ręce do kieszeni włożył. Z nieodgadnionym, enigmatycznym wyrazem twarzy ścianie naprzeciw się zaczął przyglądać. Raptem brwi opuścił, spojrzenie wyostrzył i powoli, powolutku kąciki warg sielsko uniósł. Tak wesół guzik marynarki zapiął i wyszedł, za Chiyo, do państwa Sakurai, którzy oczekiwali w jadalni swojej rezydencji na przedmieściach Kyoto.

Późnym popołudniem tego samego dnia Tora lądował już w Tokio. Wymówił się zawczasu wizytą u ojca, więc żadnych pretensji pod jego adresem nie było. Główny cel przylotu Tory do Tokio, w ogóle Japonii, stanowiła jednak Usagi. Mieli się spotkać pod pomnikiem Hachiko na stacji Schibuya. Usagi to zaproponowała bez namysłu, odruchowo- od takie przyzwyczajenie, bo wszyscy się tam umawiają. Tyle, że ona się tam pierwszy raz umówiła z Diamondem. Oh palące wspomnienie, ale trudno- słowo się rzekło, pod Hachiko to pod Hachiko.

Tora przyszedł pierwszy, Usagi tuż za nim. Miała włosy związane w kucyk, czyli całkiem inaczej niż zwykle, i zasłaniające pół twarzy, ciemne okulary. Tora, kiedy ją zobaczył to prychnął i się po swojemu uśmiechnął. Jej zaś na ten widok jakby zaczęło być lżej w środku. Z dziwnym uczuciem spokoju podeszła i przystanęła, nieco wyborem odpowiedniego sposobu witania strapiona. Nie była onieśmielona, nie Usagi, raczej skołowana, ale, że Tora, nim zdążyła powiedzieć ,,ohayo”, jej rękę chwycił to dalszego zastanawiania kompletnie oszczędził. Trzymając dłoń Usagi, w ukłonie zawisł i na twarz blondynki łobuzersko spojrzał.

- Czyżby słońce było dziś aż tak mocne, Usagi?- pytał z oczywistą ironią i wesołymi ognikami w oczach mężczyzna.

Na przekór wcześniejszym łkaniom i ogólnej beznadziejności Usagi się uśmiechnęła.

- Jeśli tak to nie zauważyłam- odparła, gdy jasnowłosy swoje usta, po szarmanckim pocałunku, od jej dłoni już cofnął.

Rękę blondynki niemniej wciąż trzymał. Na buzię dziewczyny przy tym ostentacyjnie patrzył, jak gdyby chciał przez okulary jej oczy dojrzeć. Koniec końców wolną dłoń uniósł, żeby zausznik chwycić, a wtedy Usagi rękę zerwała i w proteście, dłoń jasnowłosego do swojego policzka niechcący przyłożyła. Nagle, jakby impuls, wzdłuż ich ciał przeszedł. Poszerzyli oczy oboje, to było, niczym objawienie i gdy tak chwilę vis-a-vis stali, wpatrzeni z ujętymi dłońmi, czuli, ten prąd, który zaczął im się w różne strony ciała rozchodzić. Przerażona własnymi wrażeniami Usagi rękę cofnęła i głowę tak przechyliła, by Tora jej policzek puścił. Zrobił to, mało tego- puścił też drugą rękę Usagi i swoje dłonie do kieszeni wsadził. Akurat wtedy Usagi wzrok przechodzącej długowłosej spotkała. No i krzyżowy ogień spojrzeń miał miejsce: ona na Usagi, Usagi na nią, ona na Torę, Tora na nią, Tora na Usagi, Usagi na Torę, a kobieta poszła.

- Znasz ją?- pytał sucho mężczyzna.

Usagi przepraszający za wcześniej uśmiech na twarz przywołała.

- Z widzenia- odparła nadzwyczaj łagodnie dziewczyna.

- A ona Ciebie?- drążył, niby obojętnie Tora.

- Z widzenia- powtórzyła równie spokojnie Usagi, chociaż przez moment, sekundę, jasnowłosy błysk nienawiści w jej oku widział.

Patrzył więc teraz podejrzliwie na nią, i to patrzył tak, jak patrzyłby Diamond. W Usagi aż drgnęło. Mężczyzna to zauważył i się odezwał, krok do przodu, ku Usagi robiąc.

- Idziemy gdzieś na kawę? Herbatę, sake, szampana? Okonomiyaki?

Stał blisko, a ciepło, które od niego promieniowało przyciągało ją z wielką mocą.

- Właściwie…- zaczęła po słowie westchnąwszy- Chciałam Ci tylko podziękować i oddać pieniądze.

Usagi mówiła niezwykle trzeźwo, jak na kotłujące się w jej głowie myśli.

-  Daj spokój Usagi- odparł z przekąsem mężczyzna - Wiesz, że nie przyjechałem po to do Tokio, a Ty nie po to tu do mnie przyszłaś.

Usagi ciało na te słowa gwałtownie wyprostowała. Taka bezpośredniość, tak- nie mogła się nie uśmiechnąć po raz kolejny dnia dzisiejszego. Być może przed snem pozwoli rozpaczy jeszcze zawładnąć umysłem. Ale nie teraz, teraz ma swojego Di, Di bez Ann i Mamoru, Di bez problemów z teraźniejszości i przeszłości.