world ruled by fiction

BIAŁA RÓŻA

Rozdział XXXIV

Kolejne dni dla Diamonda były wyjątkowo trudne. Myślał, sprawdzał, analizował i to wszystko między jedną ważną sprawą biznesową, a drugą. Ciężko mu było myśli spokojnie poskładać i zachowywać się przy tym tak, by Usagi jak najmniej podejrzewała. Tego, że jego nienaturalne zachowanie odkryje był bowiem pewien. Szczegóły szczegółami, ale po tylu latach razem ewentualne odchyły w swoich działaniach widzieli. I rzeczywiście Usagi nad jego niespotykaną zachowawczością dumała. Koniec końców jak wcześniej winę nadmiarowi pracy przypięła, co notabene się z nadziejami Diamonda szczęśliwie pokryło. Niepokoiło ją jednak, ze mąż głębszych kontaktów cielesnych ostatnio unika, bo co jak co, ale zmęczenie mu nigdy w łóżku nie przeszkadzało. Zaczęła więc nawet myśleć czy nie przestała jasnowłosego z biegiem czasu pociągać. Niemniej szybko głos wewnątrz siebie stłumiła, bo sobie ich ostatni raz przypomniała. Momentalnie wypieki na jej twarzy się pojawiły. Usatysfakcjonowana wspomnieniem blondynka kąciki ust wyżej uniosła i splecione przy palcach ręce prostu do tyłu wyciągła. Wiedziała, że mężczyzna tak nie całuje ani dotyka kobiety, jeśli jej nie pożąda.

,,Dzisiaj Ci nie odpuszczę…”- dumała, jakby się przeciągając blondynka.

Niespodziewane pukanie do drzwi ją z seksualnych fantazji wyrwało. Rąk jeszcze nie opuszczając, brwi wyraźnie zmarszczyła. Wróciła przed Diamondem do mieszkania, bo miał parę spraw do załatwienia, w których nie mogła mu pomóc i to był mniej więcej czas, kiedy powinien się z powrotem pojawić, ale nie potrzebował przecież tak pukać. Zbędne rozważania na bok odkładając wstała i salonem do drzwi wejściowych przeszła. Za nimi stał nikt inny, a tylko potrzebna jak dziura w moście Ann Reiter. Widząc ją Usagi początkowo zastygła, a potem nagle się ożywiła, żeby jednym ruchem móc drzwi jej przed  twarzą zatrzasnąć. Wszystko było już podpisane, więc nie widziała potrzeby zgrywania miłej ani Ann do środka wpuszczania. Ann jednak drzwi ręką od zewnątrz wsparła tak, że wpółotwarte teraz pozostawały. Jej promienny uśmiech zszedł momentalnie, a wypełnione bezbrzeżną niewinnością oczy w przeszywające sztylety się zamieniły. Było to tak szybkie i niespodziewane, ze nawet Usagi strach odczuła, czyniąc swoje patrzałki jeszcze większymi.

- Szukam Diamonda, U – s – a – chan- rzuciła ironicznie przeciągając jej imię dziewczyna- Nie odbiera moich telefonów, a kiedy przychodzę do firmy to szeregowym pracownikiem mnie zbywa...

Przy ostatnich słowach Ann oczka kotka zrobiła, wargi, jak obrażone dziecko wydęta i głowę w bok obróciła. Odzyskująca zaś werwę Usagi cyniczny wyraz twarzy na to mimiczne show Ann przyjęła.

- Nie szukasz Diamonda, bo wiesz doskonale, że go tu nie ma...

Mówiąc to blondynka drzwi od środka puściła, a Ann do swojego prawdziwego ,,ja” powróciła. Niebawem obie milcząco przed siebie ruszyły. Przy końcu salonu idąca przodem Usagi gwałtownie ciało ku Ann obróciła. Stały teraz naprzeciw siebie, w swoje oczy odważnie patrząc.

- Słucham…- powiedziała wreszcie dość łagodnie, sugerująca się tym, że wariatów nie należy denerwować blondynka.

I to słowo było początkiem prawdziwej dla mózgu Usagi tyrady. Gdy po latach sobie tą sytuację przypominała to tylko pojedyncze zdania Ann pamiętała. Już kiedy ta je wypowiadała Usagi miała ochotę się skulić, zatkać uszy i krzyczeć. Podobno mózg czasami spycha do podświadomości rzeczy, których nie chcemy pamiętać i może ta rozmowa sama z siebie jakość szczególnie traumatycznie nie była, ale w dalszej perspektywie przyniosła bardzo dużo cierpienia.

- Wynoś się stąd i nie wracaj!- krzyczała Usagi, kiedy z Ann radość niczym gejzer tryskała.

- Wynoś się natomiast Ty kłamliwa łachudro!- powtarzała zaczynając spychać ku drzwiom niereagującą na jej apel dziewczynę- I przestań próbować uwieść mojego męża!

Ann raptem sama zaczęła iść w stronę wyjścia. Chwytając zaraz klamkę udawanie westchnęła.

- Mówiłam Ci przecież, że już to zrobiłam… - kpiąco powiedziała otwierająca drzwi rudowłosa.

Wściekła Usagi poduszkę jeszcze w jej stronę rzuciła, ale ta już wyjść niestety zdążyła. Blondynka zaś jakby sił pozbawiona na kanapie bezwładnie usiadła. Jej ręce swobodnie obok bioder leżały, a złączone w udach nogi od kolan na boki się rozchodziły.

,,Spałam z nim…”- dźwięczało tkwiącej bezczynnie kilkanaście minut Usagi.

Z letargu wytrącił ją dopiero dźwięk naciskanej klamki, niby cichy, a jednak wystarczający. Kiedy buźkę uniosła i twarz trzymającego bukiet róż męża zobaczyła to naraz wstała i szczerze uśmiechnięta do niego podeszła.

,,Jak mogłam choć chwilę wątpić… Przecież to absurd…”- myślała w jego ciepłe oczy się hipnotycznie wpatrując blondynka.

I potem znów tylko pojedyncze zdania, krzyk, łzy i dźwięk tłuczonego szkła- tak, tego nigdy nie zapomni jak gdy układała bukiet, pokorne ,,to chyba prawda Kochanie, błagam wybacz…” usłyszała. Wazon się jej wyśliznął i na podłogę z łoskotem upadł. Biała róże chaotycznie wśród kawałków rozbitego szkła i kropli rozlanej wody leżały.

                                                                                                                   

Na początku przyszłego roku powinnam skończyć różyczkę :) Nie bd w międzyczasie żadnych jednorazówek, ani rozdziałów innych opowiadań. I moje pytanie jest takie: co po różyczce ma lecieć pierwsze- cień czy księżyc? :) Mi jest to obojętne i całkowicie się zasugeruję :)