world ruled by fiction

DAWNO TEMU NA KSIĘŻYCU

Rozdział IV


Słońce chyliło się ku zachodowi, gdy Serenity wyszła na taras księżycowego pałacu. Otaczała go ażurowa balustrada z piaskowca, która dokładnie w środku swojej długości schodziła niżej, stanowiąc poręcz dla parostopniowych schodów. Schody były jedynym zejściem na ogród. Ten zaś pozostawał przy tylnej części zamku. Ściany obronne stały gdzieś dalej, a tu jedyną fortyfikację stanowił niski murek. Miał on chyba znaczenie geodezyjne, bo innego nie szło się w zasadzie doszukać. Niemniej wzdłuż jego początku drzewa zostały kiedyś nasadzone tak blisko, że teraz ich ciasno splecione gałęzie tworzyły jakby żywopłot. Dalej były jednak już rzadziej, coraz to więcej słońca między swoimi liśćmi w południe przepuszczając. Panowała tu niemal absolutna cisza, bo jedynie wiatr kołysał źdźbłami traw i owiewał twarz księżycowej królowej. Było zupełnie tak, jak tego dnia, gdy Serenity Diamonda pierwszy raz zobaczyła. Stała u góry murowych schodów, jedną dłoń na załamaniu poręczy trzymając. Było przyjemnie, spokojnie, ciepło, a w powietrzu unosił się zapach azalii. Niespodziewanie jak spod ziemi wyrósł przed nią on- Książę Nemezis, lider Rodziny Czarnego Księżyca, ale tego kim naprawdę białowłosy jest Serenity oczywiście wtedy nie wiedziała. Właściwie to nie uświadamiano jej zbytnio kogo i po co Endymion zaprasza, bo jej matka i mąż się polityką zajmowali. Ona tymczasem umilała pobyt ewentualnie towarzyszącym interesantom paniom, działała charytatywnie, dużo czytała i po prostu ładnie wyglądała. Tak więc często pojęcia kto na Księżyc przybywa nie miała. Jednak niezależnie od tego kim nieznajomy był to poza wszelką wątpliwością jego wysoki status społeczny zostawał. Dalsze rozważania i ewentualne pytania z głowy Królowej jednak wyleciały, bo ten zamiejscowy jegomość patrzył na nią w tak wyraziście impertynencki sposób, iż mimo, że zakładki jej sukni kaskadą do ziemi opadały to czuła się jakby miała ubraną jedynie króciutką halkę.

,,Może dekolt sukni jest przesadnie wycięty”- myślała wtedy intuicyjnie szal poprawiając blondynka.

Wzroku nie była jednak w stanie od mężczyzny u stóp schodów odwrócić. Był wysoki, szczupły, ale dobrze zbudowany, a ogólnie to niemiłosiernie przystojny. Miał opadające na czoło włosy, kościstą twarz i absolutnie piękne, fioletowe, urzekające oczy. Niemniej te właśnie oczy patrzyły tak śmiało, usta uśmiechały się tak cynicznie, a cała twarz prezentowała tak dużą zuchwałość, że Serenity powinna być obrażona i onieśmielona. Serenity obrażona i onieśmielona jednak nie była i zamiast odejść to krok przed siebie zrobiła. Ten mały krok na schodach był wielkim skokiem w jej życiu. Od tej pory zaczęła kłamać, zdradzać, oszukiwać, ale chociaż przynosiło jej to ogromną udrękę i wyrzuty sumienia to była bardziej, niż wcześniej szczęśliwa.

,,Czy teraz postąpiłabym bym inaczej?”- pytała siebie w myślach dziewczyna- ,,Czy odeszłabym zamiast robić ten krok do przodu?"

Królowa przymknęła oczy, więcej powietrza nabrała i dłoń po balustradzie zsunęła. Jednocześnie stopień niżej zeszła i patrzałki gwałtownie otwarła.

- Tak Di… Zrobiłabym… – szepnęła lekko się uśmiechając.

Tak chwilę myślała, aż wiatr mocniej zawiał, pasmo włosów jej na twarz przesuwając. Wtedy jak gdyby oprzytomniała, dłonią włosy zgarnęła i ręce pod biustem składając, bezpośrednio do ogrodu weszła. Przechadzała się, swój pierwszy spacer z Endymionem sobie przypominając. Chwilę wcześniej matka ich oficjalnie zaznajomiła i Ci, jako narzeczeni w przeddzień ślubu tak chodzili rozmawiając.

,,Endymionie…”- dumała znowu popadająca w rozważania blondynka- ,,Mój Kochany Endymionie, mamo, dziewczyny… Ja…"

Raptem jej oczy zajęły się łzami, ale Serenity momentalnie palcami skórę poniżej linii oka przetarła. Wiedziała, że jest tchórzem- uciekała nawet od myślenia o swojej zdradzie. Wiedziała jednak również, że taki stan rzeczy nie może trwać wiecznie, tym bardziej wobec tego, co ostatnio powiedział jej Diamond..

,,Czemu muszę być Serenity?” krzyczała w duszy dziewczyna- ,,Czemu akurat ja?"

Żaląc się sobie samej nagle znajomy murek zauważyła. Nie planowała tutaj przyjść, ale tak jakoś się niechcący zapędziła i teraz dopiero zdziwiona, jak daleko zaszła spostrzegła. Stanęła na chwilę, a potem niewiele myśląc ruszyła. Murek nie stanowił już dla niej wyzwania, bo bądź, co bądź trochę przez to 20 lat urosła. Niemniej pończochy i buty i tak ściągnęła, a sukienkę wywinęła do góry. Cnotliwości się przy Diamondzie koniec końców pozbyła, więc kiedy nie musiała być przyzwoita to najzwyczajniej w świecie nie była. Domniemając, że forsowanie bandy pod obecność co najwyżej kilku duchów leśnych bezgrzesznego zachowania nie wymaga, murek przekroczyła i tak, jak dawniej, wsparta plecami o jego ściankę siadła. Bardzo dawno, sama nawet nie pamiętała ile czasu, jej tutaj nie było. I to nie bez powodu.

- Seiya…- szepnęła zachód słońca samotnie obserwując Królowa.

Znowu łzy się w jej oczach pojawiły, ale teraz nie próbowała już ich powstrzymać. Rękę tylko w bok, jakby czyjąś dłoń ściskała wyciągła i pozwoliła słonym kroplą spływać po swoich policzkach