world ruled by fiction

PRZEZNACZENIE

Selene szła z wolna wzdłuż przepastnej sali swojego dosłownie nieziemskiego pałacu.  Fałdy opadającego ku ziemi materiału powłóczyły za nią szeleszcząc nieco na niemal przeźroczystej posadzce, a ujęty w kształt kokardy dekolt odsłaniał okryte tylko spływającymi pasmami włosów ramiona. Biegnąca wzdłuż linii sukni ręka kurczowo jakiś przedmiot ściskała. Mocno wpijające się w niego palce pokazywały widoczne również na twarzy królowej spięcie. Wciąż młoda buźka władczyni była ewidentnie strapiona, ale oprócz tego również wyjątkowo zmęczona. Dawna potęga się ulotniła pozostawiając niemal do cna z jakiejś nadzwyczajnej siły wyzutą skorupę. Oprócz skorupy było jednak również bijące dla gdzieś tam sobie mieszkającej Księżniczki serce. Córka Selene żyła bowiem na Ziemi nieświadomie, ciesząc się tym, co ma i kompletnie nie wiedząc kim prawdziwie jest. Księżniczkę wiązało niemniej pewne przeznaczenie. Problem polegał na tym, że mimo wszelkich starań Królowej Księżniczka nie chciała tego przeznaczenia spełniać i podejmowała decyzje burzące ustalony dla niej i tym samym reszty świata porządek. Nie robiła tego oczywiście specjalnie, bo jakby mogła działać z premedytacją przeciwko losowi, którego w istocie nie znała. Tak po prostu jakoś wychodziło, że zawsze było nie tak jak powinno i nie chodzi tutaj o wagi państwowej rozkminy, ale zwykłe przypadki codziennego życia, a więc niejednokrotnie totalne pierdoły wywołujące lawinę zdarzeń niepowinnych mieć miejsca. Królowa już od dawna zachodziła w głowę, całkowicie nie wiedząc czemu dzieje się ciągle to, co nie trzeba. Miała jednak świadomość nieuniknioności własnego losu i była świadoma, że jeżeli Księżniczka nie wejdzie na właściwy tor to przeznaczenie samo ją tam zaprowadzi, ale już w bolesny dla niej sposób. Selene chciała więc oszczędzić córce cierpienia darując jej kolejno pozbawione wspomnień życia, by ta ze swoją tabula rasą mogła istnieć ,,na nowo” i tym już razem postępować ,,właściwie”. Niestety jednak Księżniczka ciągle zbaczała, a Królowa coraz bardziej słabła. Niemniej, gdy ostatnimi czasy Księżniczka wybrała nie tego mężczyznę co trzeba Królowa również musiała interweniować. Miała nadzieję, że tym razem wszystko już będzie ok, ale nie- w tym życiu Usagi Tsukino nie poznała jeszcze nawet Mamoru Chiby, ciesząc się za to związkiem z Seiyą Ko. Dumając o nieuchronnym fatum władczyni siadła koniec końców na tronie ręce o jego twarde podłokietniki wspierając. Ściskające błyszczący drobiazg palce rozluźniły się nieco pokazując mogący niejednego zachwycić kryształ. Selene przymknęła oczy delikatnie pocierając drogocenny kamyczek, a spod jej powiek spłynęła samotna łza.

,,Czemu ciągle to tak wygląda, Sere…”- myślała opuszkami palców dalej gładząc nierówną powierzchnię.

Raptem drgnęła szeroko otwierając oczy, a trzymany w dłoni kryształ upadł na ziemię, by wśród dźwięków tłuczonego szkła rozbić się na co to pomniejsze kawałeczki. Tak drgnięta Królowa zamarła utkwionym przed siebie wzrokiem, jakby myślami będąc bardzo daleko, a konkretnie tam, gdzie jeszcze do dziś żyła jej córka. Śliczna blondynka z na co dzień pełnymi ciepła oczami leżała teraz wśród zgniecionej karoserii ciemnego subaru. Było mnóstwo świateł, samochodów, gapiów. Był też akurat przejeżdżający obok lekarz pobliskiego szpitala- Mamoru Chiba. Widząc rozgrywającą się przed nim scenkę wysiadł prędko coraz to szybciej do miejsca zdarzenia zmierzając. Już z oddali spostrzegł przykryte workiem ciało i jeszcze jedno- zakrwawione, kobiece, pośpiesznie wiezione do stojącej parę metrów dalej karetki. Mamoru poczuł nagle dziwne ukłucie w sercu i samemu nie wiedząc czemu strach, przerażenie, troskę. Był przecież lekarzem i ofiary różnego typu wypadków widywał częściej niż swoje odbicie w lustrze. Zaskoczony burzą tajemniczego pochodzenia emocji Chiba chwilowo przystanął zaraz jednak ze wzmocnionym tempem ku ambulansowi ruszając.

- Ami!- krzyknął widząc znajomą lekarkę ciemnowłosy- Co tu się stało?

Słysząc swoje imię dziewczyna obróciła ciało w przeciwną niż do tej pory patrzyła stronę.

- Mamoru…- powiedziała jakby jego obecnością zaskoczona, szybko jednak do konkretów przechodząc- Śliska droga, duża prędkość… On nie żyje, ona… ledwo...

Brunet patrzył nieprzytomnie poszerzałymi oczami w pakowane do karetki ciało jasnowłosej.

- Znasz ją?- pytała wiedziona skrajnie dziwną reakcją kolegi kobieta.

- Nie…- szepnął wciąż nieodrywający spojrzenia mężczyzna.

- Dr Mizuno jest Pani potrzebna dr Sakacie!- krzyknął w międzyczasie ktoś spośród sanitariuszy.

Ami zerwała się nagle przez ramię jeszcze parę słów do Mamoru zwracając.

- Trzymaj za nią kciuki… Jeśli przeżyję to będzie gwoździem programu w Twojej jutrzejszej zmianie...

Ciemnowłosy stał tak jeszcze chwilę zesztywniały nadaremnie próbując zrozumieć szarpiące jego środkiem uczucia, ale był ktoś jeszcze równie nieruchomie obserwujący usilnie ratowaną przez lekarzy blondynkę. Tyle, że widząca rozgrywaną scenę oczyma duszy Selene w przeciwieństwie do Mamoru Chiby właśnie coś zrozumiała. Uklękła na posadzce wyraźnie największy i jednocześnie środkowy fragment rozbitego kryształu chwytając.

- Teraz już wiem… Czuję to i rozumiem…- mówiła na głos gwałtownie olśniona Selene- Dlatego nic się nie układało… To moja wina, przepraszam córeczko… Już dawno powinnam odejść...

Królowa uśmiechnęła się blado i znowu na tronie siadając obiema dłońmi kryształ do piersi przycisnęła.

,,Teraz będzie już dobrze, Sere..”- pomyślała jeszcze, wiecznie już zasypiając.

Tymczasem w pewnej karetce wiozącej do szpitala poważnie uszkodzoną blondynkę rozległ się głos dr Sakaty ,,mamy Ją!”.

THE END

                                                                                                                              

Jak wrócę w weekend to opowiadania, które czytam nadrobię :P A przynajmniej mam taką nadzieję :P