world ruled by fiction

ZAGUBIONA

Rozdział IX

Diamond Kentaro siedział na biurowym krześle milcząco wpatrując się w ścianę i mnąc prawą ręką kartkę papieru.

- Wiem bracie, że nienawidzisz papierkowej roboty, ale proszę- nie wyżywaj się na naszej dokumentacji- rzucił wchodzący do pomieszczenia brunet- Coś Ty taki wściekły?

Białowłosy nie wyglądał na skorego do zwierzeń, ale po paru sekundach niczym niezmąconej ciszy postanowił podjąć rozmowę.

- Ta dziewczyna z wczoraj... Jak wróciłem to już jej nie było- odparł obracając się na krześle i rzucając papier do kosza.

- Co za paradoks- powiedział Safir siadając naprzeciw brata- Pierwsza kobieta, która sama sobie poszła i jednocześnie pierwsza która nie chciałeś, żeby poszła.

- Żebyś wiedział...

- No więc na co czekasz braciszku? Dzwoń, pisz, odwiedzaj...- zaproponował ciemnowłosy.

Diamond przetarł oczy dłońmi, a potem oparł na nich podbródek.

- Nie wiem kim jest, gdzie mieszka, pracuje, uczy się ani jaki ma nr telefonu- odparł zrezygnowany.

Safir uniósł brwi do góry w geście zdziwienia.

- Chcesz mi powiedzieć, że przespałeś się z dziewczyną i nie zapytałeś jej wcześniej nawet jak ma na imię?

- Wiem, jestem idiotą!- krzyknął uderzając pięściami w biurko i wstając.

- Wszystko potoczyło się tak szybko...- kontynuował machając rękami- Zostawiła karteczkę, że wzięła moją wizytówkę...

- Więc jest szansa, że zadzwoni- dodał brunet- A jeśli nie?

- Jeśli nie to przekopię całe Tokio...- odparł wkładając ręce do kieszeni.

Safir uśmiechnął się przyjaźnie.

- Wiesz, nigdy nie myślałem, że jakakolwiek kobieta podziała na Ciebie tak, że stracisz rozum. Tokio ma ponad 8 mln mieszkanców, a ona może nawet nie być z Tokio. Jedyne co wiesz to jak wygląda, a wygląd się zmienia

- Jej oczy... Takich oczu nikt nie ma...- powiedział patrząc przez okno niczym zahipnotyzowany.

- Diamond, brzmisz jak wariat.

- Bo zwariowałem... na jej punkcie- odparł uśmiechając się chytrze.

- Swoją drogą dziewczyna musi być naprawdę niezwykła skoro w parę godzin owinęła sobie wokół palca jednego z najpotężniejszych ludzi w Japoni- rzucił zaintrygowany jej osobą Safir.

- Oj tak braciszku, oj tak...

 ***

- Heeeere we came!- krzyknęła Minako wparowując do szpitalnego pokoju.

Usagi rzuciła w bok przeglądane komiksy i żwawo podniosła się na łokciach.

- Dziewczyny, super, że jesteście- powiedziała serwując szeroki uśmiech.

- Jasne, że super- odparła Rei siadając na skraju łóżka.

- Mamoru dopiero dzisiaj do nas dzwonił, a Motoki też mi wcześniej nic nie powiedział- dodała Mako krzyżując ręce na piersiach.

- Oj dajżesz już spokój, po prostu nie chcieli w środku nocy podnosić larum- fuknęła czarnowłosa.

- A właśnie, o co Wam wczoraj poszło?- wyskoczyła Minako.

- Ty bezmózgu!- krzyknęła momentalnie  Rei- Przecież ona straciła pamięć!

Usagi spoważniała.

- Dziewczyny, trochę więcej wyczucia- powiedziała wchodząca między nie Ami- Usagi, jak się czujesz?

- Na ciele dobrze, na duchu nie najgorzej- odparła lekko się uśmiechając- Wiecie, tak sobie myślałam... Wiadomo, że nie jest fajnie stracić pamięć, ale nie zamierzam z tego robić osobistego dramatu. Nie zapomniałam przecież Was, Mamoru, rodziców. Nie zapomniałam mówić ani chodzić, wiązać sznurowadła ani przechodzić przez ulicę. Mamo-chan mówił, że nie nawiązałam w tym czasie jakiś bliższych znajomości ani nie dokonałam spektakularnych zmian sytuacji życiowej. Czego naprawdę ważnego mogę nie pamiętać?... Jaka była wczoraj pogoda? Co ostatnio oglądałam w telewizji? Albo ile komiksów kupiłam w zeszłym roku? Napewno było wiele chwil, z Mamoru czy z Wami, wartych zapamiętania, ale takich chwil będzie jeszcze mnóstwo. Teraz mam dwa lata z życiorysu mniej i nie zamierzam trwonić reszty czasu na użalanie się nad sobą.

Dziewczyny słysząc Usagi otwierały buzię szerzej jedna od drugiej.

- Usa, Ty chyba naprawdę mocno uderzyłaś się w głowę- rzuciła Mako.

W tym momencie wszystkie radośnie zaszczebiotały.

- Dziwi mnie tylko, że poszłam na studia- powiedziała z już bardziej skwaszoną miną- Jeszcze na zarządzanie...

- Mamoru z ojcem Cię namówili, ale o tym to może już pogadaj z nimi...- odparła Ami.

- Racja... Aaa, Mina... Co miałaś na myśli przez ,,o co Wam wczoraj poszło"?- zapytała Usagi.

- Usa, tego że często mówię pierdoły chyba nie zapomniałaś?- rzuciła przyjaźnie blondynka- Po prostu przed Twoim zasłabnięciem pokłóciłaś się z Mamoru i nie dawałaś znaku życia. Szukaliśmy Cię po całym mieście, ale w końcu wpadł na Ciebie Motoki i przywiózł do domu.

- Hm, Mamo-chan mi nic nie mówił...

- No jasne, że nie, bo po co. Drobna sprzeczka i tyle. Napewno nie chciał, żeby pierwszą rzeczą o której się dowiesz z ostatnich dwóch lat była Wasza jedyna kłótnia- zagaiła Rei.

- Ehh, masz rację- westchnęła.