world ruled by fiction

BIAŁA RÓŻA

Rozdział XXX

Ciężko było na temat Ann Diamondowi w ogóle z Usagi rozmawiać. Samą opcję tak nagłej wizyty bowiem jako nielogiczną i podejrzaną wyraźnie odrzucała. Prócz tego dochodziły jeszcze względy sympatii, której Usagi wobec Ann zdecydowanie nie miała. Miała za to szeroką gamę innego rodzaju, bo niezbyt życzliwych, a właściwie przywodzących na myśl chęć destrukcji odczuć. Ponieważ ten aktywowany z chwilą pojawienia się Ann ładunek trudno było wyłączyć to dla dobra małżeństwa i firmy Usagi musiała zacząć piranii, jak morowej zarazy unikać. Niemniej tym samym nieprzyzwyczajona do ustępstw blondynka  jeszcze bardziej Ann, a więc osoby, która ustępstwo wymogła znienawidziła. Uznała wyższość Angielki, co strasznie w żołądku blondynki zaległo. Zrobiła to jednak tylko i wyłącznie przez wzgląd na swoje relacje z mężem, czyli innymi słowy dla niego, a może raczej dla siebie.  Nie zamierzała jednak wpadając w furię kolejnej przysługi Ann robić i pocieszana myślą, że Ann wkrótce z ich życia zniknie cicho siedziała. Warunek zachowania tego spokoju był jeden- unikać Ann Reiter, a już na pewno jej nie odwiedzać. Gdyby tylko Ann każdej sposobności, żeby Usagi swoimi półsłówkami, dwuznacznymi spojrzeniami czy kamuflowanymi uśmieszkami z równowagi wyprowadzać nie wykorzystywała to Usagi może by ewentualne spotkania znosiła. Tak jednak nie było i Diamond musiał sam do Ann jechać. Nie, żeby Usagi go puścić tam chciała, ale ostatecznie dolną wargę przygryzła i jego podróż jak gorzką pigułkę przełknęła.  Było to w ogóle dziwne i Diamond też miał podejrzliwe odczucia, ale koniec końców nic, tylko odwiedzić Ann mu pozostało. Myślał o tym całą drogę i niestety wiele dalej poza początkowe pytania w stanie wyjść nie był. Ponieważ jednak już na miejsce podróży zawitał to drążenie tego póki co sobie darował.  Zresztą chwilę później Ann go już z uśmiechem na twarzy witała. Jak się okazało Ignacio niespodziewanie wyszedł i Ann wbrew oczywistym próbom nie dała rady wuja zatrzymać.

- Bardzo mi przykro Diamondzie- mówiła pokornie głowę schylając- Nie mogłam być zbyt oczywista...

Jasnowłosy ręce w kieszeniach ułożył, głośno przy tym wzdychając.

- Nie szkodzi Ann- odparł, wzrok dziewczyny przywołując mężczyzna- I tak powinienem Ci za inicjatywę i wysiłki dziękować.

Kobieta naraz się rozpromieniła i tak radośnie, ze niemal w podskokach za rękę go ku barku wesoło prowadziła. Chwycony pod łokciem Diamond nie mógł jej zmianie w pełne energii dziecko uwierzyć.

- Wuj będzie do godziny, więc napijmy się wina- odparła już butelki sięgając.

- Dziękuję Ann- wymamrotał zdezorientowany jej tak ,,inną” postawą Diamond- Jestem autem. Poza tym raczej nie pije...

Rudowłosa nagle buźkę zniżyła, brwi nastroszyła i spode łba patrząc wargi wydęła. Parę sekund minęło, a znów twarzyczkę uniosła i szeroko się uśmiechając w przeciwną niż Diamond stał stronę ruszyła.

- Pozwól, że przynajmniej naleję Ci wody- rzuciła chwilę później za ścianą znikając.

Ten z kolei stał oniemiały kompletnie całości tego wszystkiego nie rozumiejąc.

- Proszę- usłyszał niebawem z letargu wyrwany Diamond.

Mężczyzna ujął szklaneczkę i wolno do ust ją przykładając zaczął oczyma Ann Reiter świdrować. Początkowo miał wrażenie, jakby z każdym łykiem jej uśmiech stawał się szerszy, ale ostatecznie tą myśl odrzucił na zmęczenie i słowa Usagi wszystko zwalając. Ann zresztą zaraz mu sprzed nosa umknęła, do nieotwartej jeszcze butelki wina zmierzając. Chwyciła ją, korkociąg, szklankę i po schodach wchodzić zaczęła.

- Chodź na górę Di- rzuciła znowu zmienionym, ale jeszcze inaczej, bo jakby flirciarsko- zalotnym głosem dziewczyna.

Mówiąc to zatrzymała się, głowy jednak nie obracając. Diamond naraz spoważniał, spojrzenie wyostrzył i tłumioną wcześniej podejrzliwość uwolnił. Wyczuwając chyba tą zmianę jego nastawienia Ann ciało gwałtownie zwróciła, wcześniejszy wyraz twarzy momentalnie przyjmując.

- Chcę Ci pokazać, czemu wuj plauje się z waszego układu wycofać- dodała gwoli wyjaśnienia dziewczyna.

Chociaż tym razem jej buźka wyglądała niewinnie, a głos brzmiał ujmująco to Diamond nie zamierzał już tropem złudzeń podążać. Różne zachowania Ann się mu na tyle podejrzane, że wymagające zachowania ostrożności wydały. Czemu jednak nagle sobie na to pozwalać zaczęła nie potrafił zrozumieć i ze stoickim spokojem ruszył jej śladem na górę. W pewnym momencie się jednak zachwiał i wolną ręką barierki chwycił.

- Cholerne przepracowanie- syknął głową potrząsając mężczyzna.

- Coś się stało DI?- troskliwe pytała zawracająca ku niemu schodami dziewczyna.

- Wszystko dobrze - odparł prosto w jej oczy patrząc jasnowłosy- Ale ,,Di” tylko żona do mnie mówi, więc proszę,  nie używaj więcej tego zdrobnienia.