world ruled by fiction

18+

NARESZCIE MOJA

Książę przepadł, stracił głowę już dawno, ale dopiero teraz sobie uświadomiła, że nigdy nie będzie jej, jak nigdy nie był. Wszystko z winy tej Księżycowej Księżniczki, Neo-Queen Serenity tak dobrej, czystej i nieskalanej, że się aż Esmeraldzie niedobrze robiło. Nienawidziła jej ogromnie, szczerze i coraz bardziej. Chciała, aby zniknęła na dobre, pogrążona w chaosie, cierpiąc za wygnanie Bractwa Czarnego Księżyca i przywłaszczenie sobie serca jej Księcia.

- Wasza Wysokość, Endymion z pewnością po nią przybędzie- zauważyła, składając wargi w cynicznym uśmiechu- Ostatecznie mają zostać małżeństwem…

Wiedziała, że mówiąc to posunęła się zbyt daleko. Czuła rosnącą u Diamonda złość na nią, czyli tą która obraża Serenity i o niewygodnym losie przypomina. Samą Esmeraldę z kolei frustracja Diamonda też zirytowała. Rozłożyła więc wachlarz, chcąc zasłonić kwaśno wykrzywione usta.

- Esmeraldo- rzucił tonem, który wysłał dreszcze po jej kręgosłupie- Możesz wyjść…

Diamond wziął łyk karmazynowego wina, a zesztywniała na chwilę Esmeralda się ukłoniła.

- A, jeszcze jedno- dodał, odciągając lampkę- Nie wspominaj więcej imienia Księcia Ziemi w mojej obecności…

Jego głos był spokojny i uwodzicielski, poważny i zaostrzony równocześnie.

- Jeśli chodzi o Serenity to nie jesteś warta wymawiać jej imienia. Na przyszłość, nie każ mi się znów denerwować …

Paląca zazdrość w jej oku błysnęła.

- Tak, mój Książę, wybacz…- odparła, szczątkami woli, ledwo co dopadającą ją furię tłumiąc.

Zniknęła szybko, by móc pozbierać się gdzieś indziej, z dala od jego narowistego spojrzenia. Nie chciał jej, nie chce i dopóki Serenity nie umrze, ba, nawet jeśli umrze, to jej chcieć nie będzie.

Książę westchnął. Wziął kolejny łyk krwistoczerwonego wina, pozwalając płynowi palić gardło, jak ogień, pulsować w żyłach.

- Serenity…- szepnął.

Nie mógł żyć, widząc ją w ramionach innego, a zwłaszcza tego nic nieznaczącego Księcia Ziemi.

- Phyyy- prychnął i gwałtownie lampkę wina odłożył.

Myśl o Endymionie, choćby ta najdrobniejsza, jak czerwona płachta działała.

Wyszedł więc z sali tronowej i zaraz się u drzwi swojej komnaty pojawił. Tam była ona- przyszła Królowa Kryształowego Tokio, śpiąca spokojnie na jego poduszce, w jego łóżku.

- Serenity- mówił cicho, idąc ku niej.

Ale Serenity spała dalej. Wyglądała jak chińska lalka, ze swoją porcelanową skórą w długiej, białej sukni, na satynowym prześcieradle, między ciemnymi zasłonami łóżka. Jego oczy wędrowały wzdłuż ciała księżniczki, aż pociemniały wypełnione potrzebą, żądzą, głodem, pragnieniem. Rozpiął kaftan i rzucił na ziemię. Usiadł, a czas jakby się zatrzymał, gdy w oblicze śpiącej Serenity patrzył.

- Nareszcie moja- szepnął, strącając pasmo włosów z twarzy Serenity Diamond- Tylko moja…

Schylił się i delikatnie zaczął całować jej wyeksponowaną szyję, a smak skóry Serenity był słodki, słodszy niż wino, które pił niewiele wcześniej. Doświadczywszy tego zaczął pocałunkami schodzić niżej, tuż nad linię materiału osłaniającego piersi. Wtedy dziwne uczucie ciałem kobiety wstrząsnęło. Śniła, przyjemnie się uśmiechając. Widząc to w Diamondzie nowy ogień złości zapłonął.

- Nie pozwolę Ci myśleć o Księciu Ziemi- rzucił, tym razem głośniej- Zwłaszcza nie w takim momencie…

Mimo generalnego rozjuszenia, ze spokojem i ostrożnie ciało Serenity podniósł, tak, że jego nagiego torsu teraz dotykało. Rękoma sięgnął za nią, suwaka na plecach, który rozpiął, dzięki czas suknie do pasa ściągnął. Uwolnione piersi jego skóry dotknęły. Stały się twarde, co Diamonda prawie do szaleństwa doprowadzało. Nie mógł dłużej znieść tej tortury. Ujął sutek wargami, a Serenity jęknęła. Kąciki ust mu się w zadowoleniu uniosły, gdy ręką jej drugą pierś pieścił. Lubiła to, widział, że to lubi. Przyciągnęła go sama, ciałem zaczęła podświadomie ruszać, a on ją niemal pożerał. Uwolnił prawą rękę i nią suknię Serenity do kostek zwinął. Wracając, przesuwał palcami po wnętrzu jej ud i kiedy fałd między nogami sięgnął, kobieta gwałtownie powietrze złapała, oczy otwierając. Była zdezorientowania widząc, co się tutaj dzieje. Nieznany pokój, słabo oświetlony, łóżko z czarnym prześcieradłem, białe włosy w jej dłoniach, język Diamonda dotykający jej…

- Diamond?!- krzyknęła, ciało podrywając.

Mężczyzna popatrzył w górę.

- Serenity- powiedział zmysłowo, zbyt zmysłowo jak dla niej Księżę- Nareszcie się obudziłaś…

Nie wierząc jeszcze temu, co widzi księżniczka głową wstrząsnęła. Nie pomogło. Spróbowała w kolejnym odruchu wstać, ale Diamond pchnął ją na plecy.

- Chciałem to zrobić wieki temu, Kochanie- dodał, przysuwając się bliżej.

Serenity podniosła ręce, żeby jego ciało odepchnąć, ale bez skutku. Był dla niej za silny. Lewą dłonią trzymał jej lewy nadgarstek. Prawą podbródek chwycił, zmuszając, by w jego oczy patrzyła.

- Ty chory draniu…- syknęła, wrogo spoglądając.

Zawzięty wyraz twarzy wcale go nie zniechęcił. Przeciwnie, uważał, że jej pasuje. Upajał się tym jej pięknem, a ona znów ciałem szamotała.

- Zły pomysł, moja droga, zły pomysł- skomentował, przekornie, z uśmieszkiem, kręcąc głową na boki,na koniec poważniejąc i przestając- Im bardziej się opierasz, tym bardziej Cię chcę…

- Nie śmiej…- panicznie odparła kobieta- Diamond, nawet nie śmiej…

Niekontrolowany dreszcz jej ciałem wstrząsnął.

- Wiem, że też mnie chcesz- rzucił rozradowany tym, jak pod jego najdrobniejszym dotykiem zadrżała.

- Mylisz się- ripostowała głosem niepewnym, tkniętym namiętnym żarem z akcentem wszechogarniającej rozpaczy.

Teraz to już mu oczy, jak pochodnie płonęły.

- Obserwowałem Cię wiekami- jego ochrypły głos wdarł się do jej umysłu, niczym pomruk straszliwej bestii.

- Urosłaś do rangi… - zapauzował szukając właściwego słowa- …obsesji. Próbowałem dać sobie spokój, ale to okazało się być absolutnie niemożliwe. W tym życiu, tamtym czy przyszłym, po śmierci, na wieki, Ty Serenity. Jesteś, jak narkotyk. Nie mogę już dłużej, musisz być moja prawdziwie, nie tylko we śnie…

Umilkł i patrzył. Ona też milczała. Po chwili zawieszenia Diamond gwałtownie drugą rękę Serenity chwycił. Tym sposobem obie dłonie się przy bokach głowy blondynki znalazły. Jasnowłosy zaczął ją nagle z jakimś pierwotnym głodem całować. Ogłuszył ją tym całkowicie, spychając w kłębowisko myśli, uczuć, pragnień, powinności. Coś innego niż strach błyskawicznie urosło, osłabiając jej opór, coraz bardziej i bardziej, aż w końcu zupełnie. Zauważył to i zwolnił uścisk nadgarstków.

- Po prostu się zrelaksuj. Nie skrzywdzę Cię…- szepnął, opuszczając wargi i skubiąc jej ucho.

Obniżył głowę, ponownie smakując jej piersi, a zwolnioną ręką zaczął rozpinać spodnie. Kiedy Serenity pierwszy ruch wewnątrz siebie poczuła, jęknęła. Bolało, że aż zapomniała o wcześniejszej gotowości do wzywania pomocy. Zamiast tego zaczęła krzyczeć imię Diamonda z intencją, by przestał. Jednak nim się spostrzegła, wołała jego imię już bez tej intencji. Ból przeszedł w przyjemność, uczucie przyjemności ją przytłoczyło. Umysł próbował ściągać jestestwo Serenity na właściwe miejsce, lecz jakiś instynkt podpowiadał jej by nie wracał, został z ciałem, zapadł się w niemoralnie rozkosznej perspektywie. Zapadł się. Serenity oddawała pocałunki, chciwie przyciągała Diamonda. Jej oddech stał się urywany, źrenice rozszerzone i w końcu, z bezkresu doznań, omal się nie rozpłynęła. Przez długi czas potem, nie mogła myśleć, otumaniona intensywnością rozkoszy, a kiedy wreszcie mogła to żałowała, że może. Była przerażona- jak ona teraz spojrzy w oczy Mamoru…

- Zapłacisz za to- powiedziała wątpliwie, nawet nie krzyknęła - Kocham Mamoru…

I szybko się z objęć Diamonda wyrwała. Wyrwała, bo jej pozwolił, rozłożył ręce i wstał ubierając spodnie.

- Twoje usta mówią ,,kocham Mamoru”, Twój umysł podpowiada Ci, że to co robimy jest złe, ale Twoje ciało lgnie do mnie. Dlaczego po prostu nie zapomnisz o Endymionie? Boisz się, że Mała Dama nie będzie istnieć w Kryształowym Tokio?

Usagi patrząc na Diamonda, rumieniec złapała. Spąsowiała jeszcze bardziej, gdy sobie uświadomiła, że sama leży tutaj w pełnej okazałości. Pośpiesznie, trochę nieporadnie się więc prześcieradłem okryła. Diamond w tym czasie poszedł do stolika nalewać wino.

- Mała Dama to moja córka, a jej ojcem jest Mamoru- Endymion, Książę Ziemi- powiedziała, szczelność prowizorycznego okrycia sprawdzając.

- Czemu jesteś taka pewna, że on jest jej ojcem?- zapytał, już z powrotem wracając.

Strasznie ją to zaskoczyło. Tak bardzo, że nic nie powiedziała, ogłuszona sytuacją.

- Wina?- zaoferował, wyciągając lampkę w stronę blondynki Diamond.

Neo- Queen Serenity wzrok ku niemu podniosła.

- Tak, proszę…

THE END