world ruled by fiction

BIAŁA RÓŻA

Rozdział LII

Kawa jej smakowała, atrakcje krajobrazu pochłaniały i czas minął bardzo szybko, niewiadomo kiedy. O problemie ,,Di- Ann- ona sama- niewiadomo co i kto jeszcze” starała się usilnie nie myśleć.  Przy Torze, paradoksalnie, jej to wychodziło. Konwersacja toczyła się więc gładko, na luzie, bez cudacznej serdeczności i zrutyniałych gestów, impulsywnie, naturalnie dla nich obojga.

- Zostaję do jutra wieczór- mówił siedzący naprzeciw Usagi Tora- Spotkasz się ze mną przed moim wylotem?

Kobieta znieruchomiała i po chwili, cicho, ale wyraźnie i z wolna odpowiedziała:

- Nie powinnam…

- Nie powinnam- powtarzała leżąc w łóżku wieczorem- Nie powinnam się widzieć z nim dziś i zdecydowanie nie powinnam się widzieć z nim jutro.

Ale chciała. Był dla niej ukojeniem, lekiem na złamane serce, albo nie- był jej Diamondem sprzed iluś tam lat, sprzed okresów chronicznych kłótni i ustawicznych problemów.

- Di…- z bezgranicznym żalem westchnęła.

Ręce miała złożone pod głową, a spojrzenie utkwione w sufit. Leżała tak półptrzytomnie, nie mogąc otrząsnąć się z kłopotliwych myśli. Całą duszą chciała, żeby wbrew wszystkiemu, jakoś, jakimś cudem zapewne, Diamond nie był ojcem dziecka tej żmijii. Chcieć sobie jednak mogła, bo fakty same zbyt wiele mówiły. Mimo to Usagi nadzieję hodowała. Nie, żeby była naiwna czy głupia, nie. Ona po prostu chciała Diamonda dla siebie i z tego chcenia w głębi jej serca urosła, o ironio, beznadziejna nadzieja. Nadzieja dawała jasnowłosej siłę, nadzieja i furia. Te dwa uczucia właśnie: beznadziejna nadzieja i dzika, wśiekła, pełna nienawiści furia, Usagi pomagały, bo inaczej doświadczony nadmiar utrudnień, oszczerstw, łgarstw i przekrętów mógłby ją zaprowadzić w stronę ośrodka dla nerwowo chorych.

,,Niewinną udawałaś, co? Moralną? Szlachetną? Bezinteresowną? Eh, ty piranio. Niech Ci ta niewinność ością w gardle stanie”- zaklinała żywo dziewczyna.

Jej wzrok się momentalnie wyostrzył, a twarz z wściekłości napięła. Rozpacz na chwilę miejsca agresji ustąpiła. To dlatego, że Usagi w myślach Ann przywołała. Potem przywołała Torę i oblicze jej złagodniało. Dłońmi przesunęła od tyłu głowy po oczy, które na koniec zasłoniła.

- Jestem straszna- mówiła głośno dziewczyna- Jestem egoistyczną zołzą, poczwarą, małpą, kretynką i nie wiem, czym jeszcze, ale wszystkim okropnym…

Miała ogromne wyrzuty sumienia z powodu spotkań Tory. Niemniej dzięki niemu o swoich koszmarach na jawie zapominała. Czuła się przy nim dobrze. Ba, biorąc pod uwagę obecną sytuację, czuła się świetnie. Ale to nie tak, że czuła się świetnie dzięki zwierzeniom. Ona się mu nie zwierzała. Zresztą nie o to chodziło, żeby znaleźć osobę do zwierzeń. Usagi miała się komu zwierzać, ale nie chciała. W ogóle wcześniej robiła to bardziej z przyjacielskiej solidarności, aniżeli jakiejś wewnętrznej potrzeby. Rei by się przecież śmiertelnie obraziła, gdyby Usagi jakieś ważne fakty zataiła. Istniała więc pewność, że obrazi się teraz, kiedy Usagi o teście Di na ojcostwo nawet nie pisnęła. Usagi jednak chciała mieć spokój. Dość jej było krzyków we własnej głowie, żeby jeszcze cudzych słuchać. Potrzebowała  wsparcia, ale nie osoby do wygadania. Chodziło o człowieka spoza tematu, który od tak, swoją prezencją, sprawi, że poczuje się lepiej. I wtedy z nieba zleciał jej Tora, który nie pytał, nie drążył, nie pouczał, nie żałował. Po prostu był i do złudzenia przypominał Diamonda. Mężczyzna wyzwalający u niej te same emocje, pociąg i ogień, tkliwość i wściekłość, potrzebę czułości i chęć mordu, jej drugi Di- Tora. Jakże ją jej uczucia nękały, stanowiąc swoiste wyrzuty sumienia wobec Di- za stosunek do Tory, wobec Tory- za wykorzystywanie jako substytutu Diamonda, wobec dziewczyn i Ikuko- za tajemnice. Gdyby jeszcze dodać aktualne problemy to wychodził z tego istny kociokwik. Nic więc dziwnego, że ciężko było Usagi zasnąć. Ale zasnęła.

,,Doprawdy jestem egoistką”- następnego dnia pomyślała, jakby reasumując swoje rozważania.

Właśnie była w pracy. Starała się zachowywać normalnie, tym bardziej, że Ikuko dziwnie na nią patrzyła. Chyba jednak ogólnym kłopotom jej stan przypisała. No ale, ostrożności nigdy za wiele i trzeba normalnie żyć. W ramach normalności Usagi wzięła nawet zaległą pocztę do przejrzenia w pracy. Nomen omen i tak nie zdążyła, bo zajęć sporo, a potem… Potem poszła na spotkanie z Torą.

Na spotkaniu było, jak dnia poprzednia, z tym, że Usagi się już nie przejmowała czy ktoś ją zobaczy. Miała przecież prawo przebywać z ludźmi, a co. Ogólnemu rozluźnieniu kobiety sprzyjało też pewnie sake, którego wczoraj nie piła. Gdy jednak telefon zadzwonił, a Usagi kto i o jakiej godzinie się dobija spostrzegła to strach ją za gardło chwycił. Przeprosiła Torę i odeszła ku wyjściu, śmiertelnie blada. Wiedziała, ze to moment, kiedy los jej małżeństwa zostanie przesądzony. Drżącą ręką więc odebrała i mimo, że się najgorszego spodziewała to słowa męża i tak były dla niej jak grom z jasnego nieba. Usagi nie wiedziała co robić. Świat dookoła zaczął wyglądać jak czarna, niepojęta otchłań. Dusiła się, musiała stamtąd uciec, znaleźć jakąś granicę, oparcie. Uczucie wielkiego bólu się po jej wnętrzu rozlało, gdy opętańczo schodami knajpy zbiegała. Widziała ciemność bez końca, szukała czegoś, żeby się wesprzeć, ale było nic, tylko ona. I raptem mocny zacisk palców wokół nadgarstka poczuła. Obróciła się i wtedy, trzymający ją, blondyn znieruchomiał. Miał przed sobą kobietę w stanie skrajnej rozpaczy, którą to ta kobieta usilnie próbowała opanować.

- Co Ty wyprawiasz? - pytał bezgranicznie zdumiony mężczyzna.

Usagi zaś jakby resztki równowagi umysłu straciła i objawów pomieszania zmysłów dostała.

- Tora, zabierz mnie stąd...-  mówiła, wolną ręką jego koszuli chwytając- Nie chcę być w Tokio. On tu przyleci, wszyscy będą mi perswadować, ja się zgodzę, bo chcę, żeby było, jak dawniej. Ale nie będzie, jak dawniej. Przez nią, nigdy nie będzie jak dawniej!

Usagi rzucała słowa szybko, niezrozumiale, chaotycznie, jakby w niej wszystkie tamy pękały.

- Uspokój się- mówił, przerażony jej nagłym obłędem Tora- I powiedz jasno: o co chodzi?

- Nie pytaj, błagam!- rozpaczliwie krzyczała blondynka- Tylko zabierz mnie stąd jak najdalej, gdziekolwiek, bo zwariuję…