world ruled by fiction

ZAGUBIONA

Rozdział XXXVII

Stająca vis-a-vi biurka Diamonda Usagi skrzyżowała ręce na piersiach i cicho westchnąwszy  przechyliła głowę do tyłu, zaszczycając tym samym spojrzeniem swoich niebieskich tęczówek nowocześnie podwieszany sufit.

- Czaszka mi łupie od nawału niezrozumiałych informacji- powiedziała wracająca już wzrokiem blondynka.

Wchodzący za nią do pomieszczenia białowłosy obszedł właśnie wysoce hebanowy mebel i siadając przy nim na swoim ciemnym fotelu zwrócił się ku zastygłej naprzeciwko dziewczynie.

- Nie bój nic, radzisz sobie świetnie… Ani się obejrzysz, a wszystko będzie dla Ciebie już całkowicie naturalne-  rzucił opierając ręce luźno o skórzane podłokietniki.

Milcząca przez parę sekund Usagi nagle gwałtownie otworzyła usta.

- Gdzie byłeś w nocy?

Diamond lekko się uśmiechnął.

- A co, zazdrosna?- zapytał unosząc brwi.

- Nie odpowiadaj pytaniem na pytanie… Więc czemu nie wróciłeś do domu?

- Wróciłem- odparł spokojnie- Tyle, że nad ranem. Sprawy się przeciągły i tak ledwo wziąłem prysznic, a zadzwonił Safir z radosną nowiną. Na godzinach miał też zawitać Mito, więc przywiozłem swój tyłek tutaj.

- Czemu mnie nie obudziłeś!?- rzuciła pretensjonalnie.

- Spałaś jak zabita, więc wyłączyłem budzik i wyszedłem…

Nieco nabuzowana blondynka ponownie skrzyżowała ręce na piersiach tym razem jednak przemierzając pokój.

- Bo Ty się niby przejmujesz, żeby mnie nie obudzić…- rzuciła.

- Nie przejmuje się, bo wiem, że pierdoła typu walenie w ścianę Cię nie obudzi… Jeśli zaś chodzi o skuteczniejsze, acz bardziej wyszukane metody to jakoś  nie miałem nastroju…- odparł z zamyśleniem lustrując nie Usagi, a przeciwległą ścianę.

Dostrzegając zadumanie Diamonda dziewczyna spuściła z tonu odkrywając przedmiot jego rozmyślań. Podeszła do niego i sadowiąc się na lewym kolenie mężczyzny zarzuciła mu ręce na szyję. Popatrzyła czule w jego zmęczone oczy. Jedynie one zdradzały wyczerpanie, bo cała reszta: gadka, myślenie, ruchy, gesty, sposób bycia były takie same. Nawet wycieńczony sprawiał wrażenie silnego. I pewnie nawet wycieńczony był silny. Tylko te jego zmęczone oczy…

- Spałeś coś w ogóle?

- Nope- odparł mężczyzna- Ale od tego się nie umiera… No, przynajmniej do 5 dni na pewno…

Usagi pogładziła delikatnie jego jasne włosy na koniec wpijając się w nie palcami obu dłoni.

- Przepraszam za Seiyę…- szepnęła.

- Seiya Kō, wokalista Three Lights…- powiedział nieco zadumanym tonem białowłosy.

Zaskoczona blondynka cofnęła ręce ponownie opierając je na jego ramionach.

- Skąd wiesz?- zapytała patrząc przenikliwie- Bo nie sądzę, żebyś trzymał jego plakaty pod łóżkiem.

Diamond zaprezentował jeden ze swoich firmowych uśmiechów.

- Po pierwsze, tego można się łatwo dowiedzieć. Po drugie, nie było takiej potrzeby bo chłopak ładnie przedstawił się Berthier…

- No tak…- przyznała wyraźnie spuszczając wzrok.

- Więc…?- zapytał przybierający poważny wyraz twarzy Diamond.

- Więc…- zaczęła cicho Usagi- Parę lat temu Mamoru wyjechał na studia do Stanów. Wtedy w Tokio pojawiły się wschodzące gwiazdy rocka, a że członkowie Three Lights byli jeszcze nastolatkami to prędko zawitali do jednej z japońskich szkół, a konkretnie-  do mojej szkoły. Koniec końców złapaliśmy bardzo dobry kontakt, a początkowo przemądrzały i uszczypliwy Seiya stał się moim najlepszym przyjacielem i prawdziwym oparciem podczas ciążącej mi nieobecności Mamoru. I wszystko byłoby świetnie, gdyby nagle nie stwierdził, że przyjaźń to dla niego zbyt mało. Co najgorsze sama zaczęłam się zastanawiać czy dla mnie to też nie jest zbyt mało. W międzyczasie wrócił Mamoru, a ja nie wiedziałam co robić. Utwierdziłam się w przekonaniu, że uczucie do Seiyi było czysto braterskie, ale nie chciałam go stracić. Chciałam mieć ich obu: Mamoru jako narzeczonego i Seiyę jako przyjaciela, ale Seiya-przyjaciel to było za dużo dla Mamoru i za mało dla samego Seiyi. Seiya więc wyjechał i nie odzywał się aż do teraz, kiedy to postanowił na stałe wrócić do Tokio…

Usagi zawiesiła głos podnosząc wzrok wprost na swojego rozmówcę.

- Dowiedział się, że zerwałaś z Mamoru i chce spróbować na nowo, tak?- zapytał statecznym tonem Diamond chłonąc głębie jej błękitnych oczu.

Usagi przytaknęła.

- A Ty czego chcesz?- rzucił nie mniej poważnie.

Dziewczyna nachyliła się lekko delikatnie dotykając jego usta swoimi.

- Ciebie… Zdecydowanie Ciebie…- szepnęła otwierając oczy i patrząc w jego fioletowe tęczówki-  Chodźmy do domu, padasz z nóg…

- No nie wiem…

- Daj spokój, co miałeś zrobić zrobiłeś… - ciągnęła dalej.

Nie spuszczając wzroku z długowłosej blondynki Diamond podniósł słuchawkę biurowego telefonu.

- Safir, jadę do siebie. W razie czego zajmij się wszystkim…

***

Kiedy Ikuko Tsukino kolejny raz usłyszała ,,numer w tej chwili nie odpowiada, proszę zadzwonić później” rzuciła słuchawkę na staroświecka kanapę w salonie swojego mieszkania. Sama zaś zamiast usiąść krążyła tam i z powrotem jedną ręką obejmując brzuch, a drugą zasłaniając usta.

- Co jest mamo?- zapytał wchodzący do pokoju Shingo.

Kobieta popatrzyła się na niego wzrokiem desperatki roku.

- Twoja siostra zerwała z Mamoru…

- Co??? Niemożliwe, buja się w nim po uszy od niepamiętnych czasów… Ktoś Ci sprzedał bajkę i teraz świrujesz. Z kim rozmawiałaś, bo chyba nie z Usagi?

Ciemnowłosa wreszcie usiadła, a obok niej jej siedemnastoletni już syn.

- Z Mamoru…

Shingo szeroko otworzył oczy ze zdumienia.

- No bez jaj…

- Ostatnio nie mogłam dodzwonić się do ich mieszkania. Wreszcie odebrał Mamoru i wszystko wyjaśnił…  Usagi zniknęła i nikt nie wie gdzie. Nawet Minako… Dobijam się teraz na jej komórkę, ale nie odbiera.

Ikuko przerwała ciężko wzdychając.

- Tylko nie mów nic ojcu, bo zejdzie na zawał…- dodała spoglądając na ciężko zaskoczonego syna.

***

Ami obejmowała ramieniem roniącą rzewne łzy Mako. Jej szloch niemal stłumił połączony ze stukotem obcasów dźwięk otwieranych drzwi. Chwilę później w salonie pojawiła się zdziwiona nagłym telefonem Rei.

- O co chodzi?- zapytała zaskoczona ciemnowłosa.