world ruled by fiction

ZAGUBIONA

Rozdział V

Oszołomiony mężczyzna wpatrywał się intensywnie w kobietę swoich snów.

- Brudna dalej jestem czy co?- powiedziała podpierając rękami biodra.

- Nie, skąd… Tu masz herbatę, siadaj proszę- odpowiedział trzeźwiejąc.

Zajęła miejsce na fotelu naprzeciw niego i biorąc do ręki kubek zapytała:

- Mógłbyś mi podać jakiś koc? Nie, żebym była niegrzeczna, ale tyle gadania o moim wyziębieniu i szlafrok jak na Majorkę.

- Heh.. jasne, przepraszam, nie pomyślałem. Twój urok osobisty zabił u mnie zdolność logicznego myślenia, a to jedyny szlafrok jaki mam- odparł rzucając jej czarny koc.

- Jedyny szlafrok jaki masz? Wiesz, że to wyznanie brzmi niepokojąco?- zapytała opatulając się polarową zdobyczą- Jesteś transwestytą?

Mężczyzna prawie zakrztusił się własną silną słysząc sugestię blondynki, a śmiertelna powaga z jaką to wypowiedziała spowodowała, że chłopak nie mógł zdusić własnego śmiechu.

- Ehhhhhhhhhhhh- westchnęła.

- Szlafrok jest jednej ze znajomych. Podobnie jak inne podejrzane rzeczy, które możesz pewnie znaleźć sam nie wiem gdzie- odpowiedział nieco się uspokajając.

- Wiesz, u mnie znajomi nie gubią skarpetek…

- To pozazdrościć- rzucił pijąc kolejny łyk drinka- A poważnie, kobiety zostawiają u mnie mnóstwo bibelotów i to sam nie wiem jakich. Mówię im, żeby tego nie robiły, ale efekt jest porównywalny do walenia grochem o ścianę.

- Więc playboy milioner?- zapytała odkładając opróżniony kubek na stolik przed sobą.

- Mówisz o mnie w samych superlatywach Kochanie. A Ty czemu znowu płakałaś?

- Znowu?

- Przecież widzę świeże ślady łez. Musiałaś w łazience dawać niezły koncert- odparł.

- Ty bezduszny troglodyto!- powiedziała ostentacyjnie zadzierając głowę w górę i przechylając na bok.

Miał znowu buchnąć śmiechem, ale zauważył, że spod zaciśniętych powiek spływa kolejna łza. Ruszony tym widokiem podszedł do dziewczyny i kucając przed fotelem delikatnie złapał ją za podbródek.

- Przepraszam- szepnął- chcesz porozmawiać?

Otwarła oczy i przez parę sekund ich spojrzenia świdrowały się nawzajem.

- Najpierw nalej mi tego co Ty pijesz- powiedziała.

Mężczyzna podszedł do barku i niebawem wrócił wręczając Usagi drinka i siadając koło niej.

- Więcccccccccccccc….- zaczął.

- Więc najpierw chciałam Ci podziękować, że się mną wtedy zainteresowałeś.

- Cała przyjemność po mojej stronie- odparł z lekkim uśmiechem.

- W ogóle pewnie myślisz, że jestem strasznie nierozważna skoro późnym wieczorem siedzę z totalnie obcym facetem w jego mieszkaniu i płaczę mu w ramię.

- No rzeczywiście, jakby tak o tym pomyśleć to mogę udawać miłego i pod przykrywką bohatera zwabiać niewinne panienki do domu, żeby je później zabić i sprzedawać na organy- próbował ją rozweselić, ale bezskutecznie.

- Prawda jest taka, że fakt- emanuje bezmyślnością, a tak poza tym to nie mam gdzie iść- ciągnęła- Moja rodzina od dwóch lat mieszka w  Stanach. Przyjaciółki nie wchodzą w grę.  Nie mam przy sobie zbyt dużo pieniędzy… Nalej mi jeszcze proszę…

Mężczyzna podał jej pełną szklankę.

- Co byś zrobił gdyby osoba, której ufałeś bezgranicznie zdradziła Cię?

- Posłałbym ją do wszystkich diabłów- odpowiedział spokojnie.

- A jeśli by rozum mówił, żeby nie wybaczać, a serce, żeby wybaczać?

- Nie wybaczyłbym…

- A jeśli potrzebowałbyś tej osoby?

- Czemu miałbym potrzebować kogoś kto mnie zdradził?

- Ehhhhh…- westchnęła- Mogę jeszcze jedną szklaneczkę?

- No nie wiem, raz, że tego się haustem nie pije, a dwa wyglądasz już trochę nieteges…- powątpiewał.

- Proszęęęęęęęęęęęęęęęęęęęęęęęę- powiedziała przewracając się na plecy i patrząc z dołu na niego błagalno- zalotnym wzrokiem.

- No dobrze, ale ostatni...

W sypialni na górze zaczął dzwonić telefon.

- Masz, pij wolno… Zaraz wracam- rzucił.

Blondynka nie zastosowała się do polecenia i gdy mężczyzna wrócił do salonu rysowała już palcem kółka w powietrzu.

- Ehhhh- westchnął jak ją zobaczył- Czuje się przez Ciebie winny…

- I słusznie!- usłyszał.

- Heh… Myślałem, że powiesz ,,nie, nie, przecież sama się opiłam”.

- Czemu nie siadasz koło mnie?- gwałtownie zmieniła temat.

- Może dlatego, że rozłożyłaś się na całej długości kanapy- wyjaśnił podchodząc do sofy z rękami w kieszeniach.

- No to się połóż obok- nonszalancko zaproponowała.

Mężczyzna uniósł brwi w górę.

- Nie będę się wzbraniał- powiedział legając na kanapie.

Była godzina 8 wieczór. Deszcz i wiatr nie dawały za wygraną, a w mieszkaniu panowała niczym niezmącona cisza… Do czasu…

-Cholera, ciasno tu- dało się słyszeć kobiece narzekanie parę minut później.

- Bo to sofa Skarbie, tu się z założenia siedzi- nie leży, zwłaszcza w dwie osoby…

Dziewczyna zaczęła się strasznie wiercić i w końcu przechyliła nad nim swój tułów. Otworzył przymknięte patrzałki i dostrzegł zamyśloną twarz blondynki.

- Myślałam, że tylko Elizabeth Taylor miała fioletowe oczy…

- Heh… Podobają Ci się?- zapytał też podnosząc się lekko w górę, ale zanim zdążyła mu odpowiedzieć uwiedziony jej spojrzeniem pocałował ją.

,,Co robisz, idioto! Dziewczyna podoba Ci się jak żadna inna, nie zepsuj tego!”- pomyślał odrywając się od niej, ale ona gwałtownie ujęła jego policzki w dłonie i przyciągnęła do siebie.

W miarę pogłębiania pocałunku czuł wzbierające w nim pożądanie. Wsunął ręce delikatnie pod szlafrok i zaczął gładzić jej delikatne plecy schodząc coraz niżej. Nagle wykonał sprytny manewr  obracając partnerkę w dół i wykorzystując wszelkie pokłady najgłębiej zakorzenionej siły woli niechętnie oderwał się od niej.

- Jesteś super seksowana i strasznie mi się podobasz, ale nie wiesz co robisz, a ja nie chcę Cię wykorzystać. Jeśli zaraz nie powiesz mi, żebym spadał to po prostu nie wytrzymam.

- Od jutra muszę poważnie zastanowić się nad swoim życiem. Dzisiaj chce być jeszcze bezmyślna- powiedziała zdecydowanie.

Nie trzeba było mu drugi raz powtarzać. Wziął blondynkę na ręce i zaniósł do sypialni.