world ruled by fiction

BIAŁA RÓŻA

Rozdział XLIV

Chwilę później siedziała już w małej sali konferencyjnej z Fiore, przy szybko zrobionej kawie. Kawa tak naprawdę niewiele ją obchodziła. Właściwie to ich oboje.

- Zawsze miałem wrażenie, że mnie nie lubisz Usagi-san – powiedział spokojnie mężczyzna.

Jakby w odpowiedzi dziewczyna czoło brzydko zmarszczyła, ręce na stoliku położyła i do przodu się wychyliła.

- Bo nie lubię- przyznała szczerze blondynka.

Mówiąc to intensywnie się mu w oczy patrzyła, na kolejne jego zdanie czekając. Ten zaś chciał chyba, żeby ona pierwsza coś powiedziała. Tymczasem kwestionująca skuteczność bezpośrednich pytań dziewczyna również się ociągała. Ponieważ jednak milczenie, jak kamień młyński atmosferę obciążało to Usagi zdecydowała się konwersację rozpocząć.

- Więccc…- zaczęła, ale on, wcześniej słowom niechętny, przerwał jej bez uprzedzenia.

- Jesteś wyjątkową kobietą - rzucił tak nagle, że krew na policzki blondynki buchnęła, barwiąc je szkarłatnym rumieńcem.

Zmieszała się nieco, ale szczęśliwie dla niej akurat wtedy zadzwonił telefon.

- Przepraszam- dyplomatycznie bąknęła, komórkę sprawdzając.

Widząc nieznany numer połączenie przerwała, ale cały ten czas Fiore uważnie ją obserwował.

- I ciężko mi sobie wyobrazić, żeby mężczyzna mógł ryzykować zdradą…- kontynuował, by zaraz zawiesić głos i dalszą część z posępną irytacją dodać- Ale coś między moją kuzynką i Twoim mężem się wydarzyło. Nie mogę tego zwyczajnie zostawić. Ann jest dla mnie, jak siostra. Czuję się zobowiązany ją chronić i…

- Czy według Ciebie mogłaby udawać niewiniątko, od tak, żeby jej łatwiej było i knuć intrygi, żeby innej kobiecie męża ukraść?- wybąbiła, najwyraźniej się jednak ku bezpośredniości skłaniając.

Słysząc to Fiore patrzyć, jakby Usagi na rękach stanęła zaczął. Był tak oniemiały, że nawet mrugania oczami zaniechał.

- Co Pani insynuuje?- zapytał wreszcie, powoli, równie powoli normalny wyraz twarzy odzyskując- Ann jest…

I wszystkie jej przymioty kolejno wymieniał, a Usagi do samych już określeń żywą abominację poczuła. Na usta się jej różne słowa zaprzeczenia cisnęły, ale mimo swojej wybuchowości godnie podziwu milczała. Kiedy skończył postanowiła cierpliwość do ustabilizowania pokojowych rozwiązań użyć. O dziwo, skończyło się dobrze, bardzo dobrze. Fiore miał obietnic zawodowych dopełnić, a Usagi, jak wcześniej postanowiła wyjechać i się od Ann zdystansować. Kiedy więc Diamond drzwi pokoju otworzył to wszystko było już ustalone.

- Gdzie Ann?- spytała, widząc wchodzącego do sali męża.

- Wyszła…- odparł, z rękami w kieszeniach i błądzącym wzrokiem ku Fiore idąc mężczyzna- Kazała przekazać, że będzie czekać na zewnątrz…

Gdy skończył mówić to prawie przy Fiore stanął. Ten jednak gwałtownie się poderwał i zwrócił do niego sucho.

- No to ja też pójdę. Myślę, że Twoją żoną wszystko już ustaliliśmy. W razie czego przyjadę…

Po tych słowach długowłosy jakby się chwilę wahał, ale ostatecznie rękę wyciągnął i dłoń Diamonda uścisnął. Skinął jeszcze głową Usagi i wyszedł, nietkniętą kawę zostawiając. Usagi prawie wzięła ostatni łyk swojej, gdy Diamond wzrokiem go do drzwi odprowadzał. Potem zwrócił spojrzenie na nią. Ulga rozlała się we wnętrzu blondynki, jak ciepła woda, bo złość za policzek chyba mu przeszła, albo raczej inne rzeczy ją przysłoniły.

- Skończymy rozmowę?- zapytał po chwili mężczyzna.

Dopiero teraz Usagi cienie pod jego oczyma zauważyła.

- Ale gdzie indziej- odparła bez zastanowienia torebkę chwytając- To miejsce zbyt tym dwojgiem przesiąkło…

- Gdzie indziej czyli np. w drodze do mieszkania?- neutralnie zaproponował jasnowłosy.

- Np. w drodze do mieszkania. I tak muszę zabrać swoje rzeczy…

Niemniej kiedy gabinet opuścili okazało się, że Yvonne dała radę zarezerwować bilet dopiero na jutro. Nastręczało to Usagi pewnych utrudnień w relacji z mężem. Koniec końców jednak stwierdziła, że cyrków robić nie będzie i jeszcze jeden dzień u Diamonda spędzi.

- Więc Ann się zapiera, że ją upiłem i wykorzystałem, a Fiore o niczym nie wiedział i dalej więcej niż my nie wie…- podsumował, gdy 20 minut później z windy hotelu wysiedli.

- Nope- potwierdziła blondynka- Na pewno nie wie. Opisywał Ann z takim zapałem, detalem i uwielbieniem, że w prawdziwość jego niewiedzy nie ma sposobu wątpić. Mimo to moje słowa ślad jakiś wyżarły, bo inaczej widząc Ciebie by tak zwyczajnie nie poszedł.

- Fakt- przyznał, drzwi otwierając Diamond- Fiore nie jest człowiekiem, który wszczyna wojnę, nie mając stuprocentowej pewności winy przeciwnika.

- Ale bardziej niż Fiore…- kontynuował, gdy byli już w środku apartamentu- interesujesz mnie Ty.

Powiedział to i się wyraźnie do Usagi zbliżył. Potem jeszcze bardziej, aż w końcu dłoń na jej policzku położył. Usagi ku jego oczom spojrzała i to wystarczyło, żeby się zatraciła. Na chwilę wszystko złe zapomniała. Nie istniały żadne problemy, firma, tajemnice, nie było niczego, ani nikogo innego, tylko ich dwoje. Jego dłonie, teraz już obie, błądziły po ciele, biodrach, talii jasnowłosej, a usta zaczęły delikatnie muskać wyciągniętą szyję. Usagi instynktownie swoje wargi rozchyliła i oczy przymknęła. On zaś bliżej siebie ją przyciągnął i łapczywie całować zaczął. Dziewczyna była oszołomiona i dopiero kiedy jego ręce pod swoją bluzką poczuła, oprzytomniała.

- Nie, Di!- krzyknęła się wyrywając- Nie, aż ta pirania nie zniknie z naszego życia... 

I z trudem powietrze łapiąc do sypialni weszła, drzwiami mocno trzaskając.