world ruled by fiction

BIAŁA RÓŻA

Rozdział XLV


Ledwo Usagi do sypialni weszła to usłyszała dźwięk na nowo otwieranych drzwi. Nim zdążyła się jednak obrócić poczuła oplatające ją od tyłu ramiona. W ułamku sekundy Diamond przyciągnął dziewczynę i tak swoimi dłońmi wzdłuż jej brzucha przesunął, że materiał bluzki pod biustem zrolował i kawałek ciała odsłonił.

- Mam dość tego…- szepnął, policzek na głowie żony opierając Diamond- Mam dość tego, że mi się ciągle wymykasz Usagi…

A Usagi wbrew sobie oczy zamknęła. Miejsca, w których dotykał ją Diamond paliły. W ogóle samo myślenie o tym powodowało, że ciało płonęło. Czuła się pokonana, nie potrafiła uciec, jej oddech ciężał i wtedy Diamond, wtedy Diamond ją zwyczajnie puścił. Odwróciła się do niego gwałtownie i triumfalny wyraz twarzy zauważyła. Wiedziała już, co chciał osiągnął. Chciał jej pokazać, że potrafi to ,,nie” w perzynę obrócić.

- Orz Ty!- krzyknęła  wściekle i ręką się zamachnęła- I nie kozacz, jakbyś zapomniał do czego sam doprowadziłeś!

Mówiąc to miała nadzieję, że Diamond wyjdzie. Ale Diamond nie wyszedł. Zamiast tego rękę Usagi w nadgarstku chwycił i swoją twarz do jej zbliżył.

- Nawet gdybym zapomniał to przypomniałaś mi dzisiaj policzkiem- powiedział spokojnie, czoło na czubku głowy kobiety kładąc.

A potem milczeli oboje, chyba z kilkadziesiąt sekund.

- Kocham Cię Usa- dodał wreszcie mężczyzna.

A zrobił to tak czule, że cała negatywna energia z Usagi zeszła.

- Ja też Cię kocham…- odparła ciepło i uwolnione ręce w jego białe włosy wsunęła- Ale… jutro wyjeżdżam…

Z tymi słowami chwila ciszy kolejny raz między nimi nastała.

- Tak, wiem…- rzucił dziwnie twardym tonem i się do tyłu odchylił.

- Zawiozę Cię- powiedział jeszcze i wyszedł, a Usagi na łóżko opadła.

Jak obiecał, tak zrobił. Pojechali na lotnisko razem. Tymczasem gdzie indziej, sportowe, czarne corvette przed gankiem prywatnego domu ostro zaparkowało. Mężczyzna, który z niego wysiadł był wysokim blondynem w dżinsach, czarnej koszuli i eleganckich półbutach.

- Czyli zobaczymy się dopiero na lotnisku- usłyszał przez telefon głos narzeczonej Tora.

Jasnowłosy akurat drzwi samochodu zamknął. Stanął i ze zmarszczonymi brwiami szukał czegoś w pamięci. Naraz głowę impulsywnie uniósł, oczy poszerzył i więcej powietrza nabrał. Chwilę później je z siebie, w głośnym westchnieniu, wypuścił. Wolną rękę  sztywno, pod kątem na masce corvette oparł, a podbródek lekko ku dołowi przechylił.

- Tora-san?- rzuciła niesłysząca odzewu Chiyo.

- Słuchaj Chiyo- powiedział w końcu dalekim od szczęśliwości tonem mężczyzna- Nie mogę z Tobą lecieć do Kyoto. Przykro mi. Przeproś ode mnie rodziców.

Brunetka się jak struna momentalnie napięła. Jej rozchylone usta i szerzej otwarte oczy zmieszanie zdradzały. Tora dziewczyny oczywiście nie widział, ale i tak wyczuł ogarniające ją zażenowanie.

- Jeśli nie chcesz spotykać się z moimi rodzicami to w porządku, możemy zwolnić- mówiła bardzo szybko, jakby próbowała samej nie słyszeć krępujących ją wyraźnie słów- Spędzilibyśmy czas tylko we dwoje. Nie musimy robić nic niezwykłego. Kolacja, spacer… Może poszlibyśmy do Ōkōchi-Sansō Garden…

Rozwodziła się tak, a jasnowłosy oczy przymknął i podbródek jeszcze niżej opuścił.

- Nie o to chodzi Głuptasie- przerwał jej zaraz i twarz ponownie uniósł- Przecież wiesz, że znam Twojego ojca. Po prostu wyszło parę spraw do załatwienia na miejscu.

- To może zobaczymy się jeszcze teraz - zaproponowała z nadzieją w głosie dziewczyna.

Niemniej mężczyzna głowę pokręcił, ciało wyprostował i powoli przed siebie ruszył.

- Bardzo przepraszam Chiyo, ale właśnie idę na spotkanie…- mówił rękę do kieszeni wkładając.

Ciemnowłosa z miejsca posmutniała. Poczuła, jak gdyby Tora rysował między nimi linię. Chociaż pewnych rzeczy głośno nie powiedział to miał je na myśli i Chiyo o tym wiedziała.

- Trudno, może innym razem- podsumowała siląc się na jakąś wesołość- W takim razie będę wracać do domu. Mam nadzieję, że wszystko pójdzie Ci jak najlepiej…

I rozmawiać skończyli, a uśmiech z twarzy dziewczyny zniknął.

,,Chyba nie jestem kimś, kto może wejść do jego serca”- przygnębiona wtedy myślała.

Tymczasem Tora się z nieodgadnionym wyrazem twarzy w komórkę wpatrywał. Po ewidentnej chwili wahania wybrał numer i telefon do ucha przyłożył. Nie wiedział czy Usagi odbierze, bo wczoraj go przecież rozłączyła. Nie wiedział nawet czy to jej numer. A on się, jak idiota cieszył, kiedy od portiera karteczkę dostał.

- Słucham?- usłyszał niespodziewanie jasnowłosą Tora.

W oku aż mu błysnęło i kąciki ust się do góry podniosły.

- Witaj Usagi- powiedział, a ją chyba sparaliżowało, bo zdawkowo i formalnie mu odpowiedziała.

- Witam, właśnie wsiadam do samolotu. Odzwonię, kiedy będę już w Tokio.

Tak oto połączenie zakończyła i rzeczywiście, skamieniała, bliska uduszenia. Zdezorientowany Tora wyglądał zaś, jakby go ktoś walnął obuchem. Zastygłe w małym ,,o” wargi się jednak ścisnęły i szelmowski uśmiech ukształtowały.

- Co za interesująca kobieta…- powiedział do siebie, znowu coś na ekranie komórki wciskając.

Był prawie przy drzwiach, kiedy tym razem Chiyo jego telefon odebrała.

- Polecę z Tobą jednak do Japonii- niespodziewanie zadeklarował mężczyzna- O której mamy samolot?