world ruled by fiction

BIAŁA RÓŻA

Rozdział XLII

Usagi bezgłośnie drzwi do hotelowego pokoju uchyliła. Przywitała ją martwa cisza, ale dla pewności, pytająco imię ,,Diamond!” jeszcze w pustą przestrzeń rzuciła. Tak jak się spodziewała, męża o tej porze już tutaj nie było. Od drzwi natomiast zauważyła rozsiane po dywanie różyczki. Przykucnęła więc i ostrożnie wszystkie z nich pozbierała, wody do wysokiej szklanki nalała i stworzony ostatecznie bukiet w sypialni, obok łóżka, ulokowała. Jakieś nowe ubranie znalazła, to, które miała bez szacunku gdzieś tam  rzuciła, a resztę swoich rzeczy na łóżko przeniosła. Z niego do walizki wszystko wkładać zaczęła. No, prawie wszystko, bo jeden komplet w pogotowiu, na wieszaku został. Kiedy to zrobiła westchnęła i wstała, żeby się w lustrze z drzwi szafy przeglądnąć. Całą swoją sylwetkę wzrokiem omiotła, a potem włosy u nasady palcami nieco uniosła i śpiesznie z hotelu wyszła. W firmie znalazła się bardzo szybko i równie szybko korytarz przeszła. Każdemu pracownikowi na ,,dzień dobry, Pani Kentaro” grzecznie odpowiadała, ale tylko obok biurka Yvonne na chwilę stanęła. Parę słów z nią zamieniła i po tym dopiero ku drzwiom gabinetu ruszyła. Gdy je otwarła, na widok Diamonda jakby wręcz skamieniała. Siedział do niej akurat plecami, bo frontem ustawiony pozostawał Rubeus. Niemniej słysząc dźwięk wciskanej klamki gwałtownie ciało obrócił. Wtedy świdrować osobę Usagi zaczął, a przenoszący dyskretnie wzrok to z niego na nią i vice versa Rubeus postanowił się ewakuować. Minął więc trochę nieprzytomną blondynkę i błyskawicznie z pomieszczenia zniknął. Pozostała dwójka tymczasem na siebie patrzyła, ale o ile Usagi wyraźnie mętnie to Diamond z rozmysłem, rzeczowo, budząc w duszy dziewczyny niepokój, który ciężko jej było ukryć.

,,Czemu on tak działa, że zawsze, niezależnie od okoliczności czuję się, jak gdybym to ja była winna”- myślała pod wpływem jego firmowego spojrzenia blondynka.

Było bowiem prawdą, że wzrok Diamonda potrafił czasem krnąbrną Usagi w karby posłuszeństwa schwycić. Ba, nawet swego rodzaju panikę u niej wywołać. Przestraszyła się więc i teraz, tego, że zacznie nagle czołem pokłony odwalać. Przy sprawie Mamoru musiała, było ciężko, lecz słusznie, a jej miłość do Di ponad dumę wyszybowała. Niemniej ta sama miłość z nieuzasadnionym kajaniem się już nic wspólnego nie miała. Przyszła tutaj, wiedząc, co zamierza zrobić i zmieniać zdania nie planowała. Już prędzej uciekłaby, nawet z krzykiem i pod warunkiem, że nogi by jej w ziemię, tak jak obecnie nie wrosły.

- Usa…- rzucił raptem jasnowłosy wstając.

Parę kroków do przodu zrobił i kanapę przy ścianie, gestem dłoni Usagi wskazał. Usagi usiadła, a Diamond koło niej. Wzrokiem w bok kobieta jednak uciekała, nie mając pojęcia jak rozmowę zacząć.

- Usa...- powtórzył tymczasem całkiem inaczej, już nie tak twardo, czule mężczyzna i jej dłonie chwycił.

I w tym momencie się zorientował, że na palcu Usagi obrączki brakuje.

- Chcesz mi przez to powiedzieć ,,koniec”?- zapytał szorstko, głowę unosząc.

Jak na zawołanie, ręce Usagi wyrwała i ciało z kanapy podniosła.

- Chcę Ci przez to powiedzieć ,,zastanawiam się”- odparła arogancko blondynka i pierwszy raz tego dnia, z bliska mu w oczy spojrzała- Inaczej byś ją już trzymał u siebie.

Niespodziewanie białowłosy wstał i Usagi do siebie impulsywnie przygarnął. Twarz w jej ramieniu schował, a dłonie rozpaczliwie na tali kobiety położył. Ręce Diamonda wydawały się zaborcze i nielitościwe, a jednak również, gdy ją tak obejmował, bezradne i słabe. Początkowo zdezorientowana zachowaniem męża blondynka, poszerzałe nagle oczy zmrużyła. Wspominała pokrzepienie, jakie jej złożenie głowy na szerokiej piersi i objęcie silnych ramion dawało.

.

- Wybacz Kochanie…- szepnął jasnowłosy, a ona chwilowo poczucie rzeczywistości straciła.

Jakiś czas jeszcze w silnym uścisku trwali, aż Diamond się powoli odsuwać zaczął.

- Nie wiem, Di…- zaczęła, widząc jego wyczekujące słów komentarza oblicze.

- Słuchaj Usa- odparł żywiołowo mężczyzna - Zawaliłem na pełnej linii, ale kocham Cię całą duszą, bezgranicznie, diabelnie i nigdy bym się z Ann… Cholera, z Ann i kimkolwiek innym świadomie nie przespał. Musi być jakieś wytłumaczenie tego, co zaszło i zamierzam je możliwie szybko uzyskać.

Usagi naraz wargę przygryzła i krok w tył zrobiła, szczątkowymi siłami woli się ze słabnącego uścisku Di oswobodzając.

- Zawsze jest jakieś wytłumaczenie- mówiła powoli blondynka- Ale są przypadki, kiedy to wytłumaczenie może być niewystarczające.

Diamond raptem dłonie do kieszeni włożył, wargi mocno w prostej linii zacisnął, głowę ku dołowi skierował i nią, niby rozumiejąco kiwać delikatnie rozpoczął.

- I to jest jeden z tych przypadków?- chyba retorycznie pytał, bo po chwili, unosząc wzrok na Usagi dodał- Nie ufasz mi?

- A Ty mi ufałeś?- fuknęła pretensjonalnie blondynka.

I od tego momentu przekrzykiwać się wzajemnie zaczęli.

- Nie mieszaj do tego Chiby!

- Bo niby co?!

- Bo to zupełnie inna sytuacja!

- Jak inna?! Ty nie wierzyłeś mi, że ja z nim nie spałam, a ja mam wierzyć Tobie, że Ty z nią nie spałeś?!

- Nie porównuj mnie teraz do siebie wtedy! Byłem oszalały, nieprzytomny z zazdrości. Karmiłaś mnie latami tym, jak bardzo Mamoru kochasz. Początkowo rozchodziło się o słowa, ale kiedy w grę weszły czyny to myślałem, że mnie jasna cholera trafi! Kto wie, ile mu dałaś…

Diamond nie skończył, bo Usagi się zamachnęła i policzek mu wymierzyła. Pierwszy raz w ciągu dziesięciu lat znajomości go tak potraktowała. Szybko jednak żałować zaczęła i z przestrachu tego, co zrobiła swoje usta dłońmi zakryła.

- Di, przepraszam! Nie chciałam… W ogóle to ja nie chcę się z Tobą rozstawać, ale uznałam, że powinnam wrócić do Tokio i…

I zadzwonił wewnętrzny telefon. Po paru sygnałach jasnowłosy, bez słowa, chłodny wzrok z Usagi ścignął i do biurka Rubeusa podszedł.

- Pani Reiter i Pan Sakata. Zawiadomić dyrektora?- usłyszał nieśmiały głos Yvonne w telefonie Diamond.

- Nie, nie trzeba- odparł spokojnie, unikając spojrzenia Usagi mężczyzna- I wolałbym, żeby Pan Sakata chwilę poczekał. Z Panią Reiter mam rozmowę prywatną, a Panu Sakacie powinno chodzi o sprawy służbowe.