world ruled by fiction

BIAŁA RÓŻA

Rozdział XXXV


,,To chyba prawda” w jej uszach dźwięczało, gdy stała z szeroko otwartymi oczami i przyłożonymi do buzi dłońmi.

- Ty zdrajco!- krzyknęła nagle, odpychając go z całej siły rękoma.

I już miała obrócić się, żeby odejść, ale ten chwycił jej rękę tak, iż lekko skrzywione w bok ciało dziewczyny, jak strunę przed sobą momentalnie rozciągnął. Zastygli wtedy na chwilę, milcząco ku swoim twarzom wpatrzeni- jej była załamana i zszokowana, jego boleściwa i przestraszona.

- Błagam Usagi, wysłuchaj… - powiedział proszącym tonem Diamond.

Usagi jednak gwałtownym ruchem rękę zwolniła i w drugą stronę mieszkania pobiegła. Diamond nie ruszał się  chwilę, a potem głowę do tyłu odchylił i palcami włosy przeczesał. Ręce w górze ciągle trzymając ku sypialni, której drzwi trzaśnięcie sekundę wcześniej słyszał poszedł. Były jednak zamknięte i na próżno ,,Kochanie, otwórz!”, bijąc hebanową powierzchnię krzyczał.

- Usa!- powtarzał dalej bezskutecznie mężczyzna.

Koniec końców przedramię nad głową, równolegle do podłogi oparł i wzrok ku dołowi skierował.

- Przepraszam …- zaczął, wiedząc, iż Usagi go słyszy Diamond- Mało, że dałem się tej smarkuli jak dziecko zrobić to jeszcze na poważnie Twoich przeczuć nie brałem. Straszny idiota ze mnie...

Jasnowłosy chwilowo urwał i zaraz, pozycji ciała nie zmieniając, cierpko się do siebie uśmiechnął.

- Znany, poważany, ceniony za swój spryt i intelekt biznesmen- Diamond Kenatro…- mówił  gorzko białowłosy- Nabity w butelkę przez jakąś zwykłą hipokrytkę...

- Powinienem Ci powiedzieć od razu Kochanie- kontynuował już bez autoironii mężczyzna- Ale sprawa była i właściwie dalej jest dziwnie skomplikowana. Chciałem co nieco wyjaśnić, żeby nie przyjść ze zwykłym ,,nie wiem” czemu, jak i kiedy, bo naprawdę nie pamiętałem i wciąż nie pamiętam co się u Ann wydarzyło. Kiedy zadzwoniłaś zauważyłem...

Mężczyzna jakby zawahał się nim zdanie dokończył i znowu od początku je zaczął.

- Kiedy zadzwoniłaś zauważyłem, że obok mam nagą Ann, że sam jestem nagi i że pełno pustych butelek dookoła nas leży.

Siedząca po drugiej stronie drzwi Usagi słyszalnie na to syknęła i z do tej pory szklących się tylko oczu spłynęły w trudnej do opanowania ilości łzy. Diamond zaś wargę przygryzł, a powieki zmrużył, wiedząc jak bardzo żonę tymi słowami zranił. Skoro jednak sprawa już wyszła to musiał dalej swój monolog kontynuować.

- Coś jednak nie pasowało…- ciągnął więc silący się na w miarę spokojny ton Diamond- Ja nigdy do nieprzytomności nie pije… Przecież wiesz zresztą. A tu kompletny reset i ten horrendalny ból głowy dzień później. Poszedłem do znajomego popytać . Lekarz. Stwierdził, że najlepiej będzie jeśli mi test na obecność alkoholu w organizmie zrobi. I żadnego alkoholu nie było, a Ignacio, którego podpis przy sobie miałem jest nieosiągalny…. W każdym razie niezależnie od tego co się wydarzyło to Ann obchodzi mnie jak zmarłego kadzidło. Kocham tylko Ciebie… Kocham Cię na zabój Usagi!

Słysząc te słowa dziewczyna aż drgnęła.

- Wiesz to, prawda? Ze od zawsze, że od tego dnia, kiedy Cię zobaczyłem...

Blondynka jednak wciąż ani słowa pisnęła.

- Do diabła, Usagi! Powiedz coś!- krzyknął wściekle z bezradności w drzwi uderzając Diamond.

Tymczasem po twarzy Usagi jeszcze silniej spłynęły łzy. Jedyne, czego teraz pragnęła to, żeby ta cała Ann okazała się wyłącznie złym snem.

- Ok- usłyszała niebawem zza drzwi spokojniejszy głos jasnowłosego dziewczyna- Czekam w salonie. Przyjdź, kiedy będziesz chciała rozmawiać.

Problem polegał na tym, że Usagi nie chciała rozmawiać, a raczej nie chciała na razie rozmawiać z Diamondem. W głowie jej huczało i potrzebowała swoje myśli ustabilizować. Nic tylko Rei, Mina, Bertie, a nawet Mako czy Ami by się teraz przydały. Albo jej kochana Ikuko. Tyle lat miała je obok siebie i w takiej roli nie potrzebowała, a teraz, gdy przyszło co do czego to była sama i zbyt zdenerwowana, żeby poukładać wszystko na miejscu. Powoli wstała i smętnym krokiem się ku łazience powlokła. Kiedy z  kryształowego lustra nad umywalką jej zaczerwieniona od płaczu twarz wyjrzała to przerażona siłą woli dalsze łzy stłumiła. Mimo znalezienia się w stanie skrajnej nędzy drogie kosmetyki robiły swoje i niewiele poprawek Usagi musiała wykonać. Zaraz potem jakiś płaszcz założyła, nowe buty, żeby czasu przy drzwiach nie marnować ubrała i z pokoju wyszła. Będąc w hallu tylko torebkę drapnęła i klamki chwyciła. Diamond siedział akurat na kanapie, z wspartymi o nogi łokciami i zakrywającymi twarz dłońmi. Słyszał doskonale ustający chwilowo stukot obcasów Usagi. Podniósł więc twarz, bo myślał, że wreszcie do niego przyszła, ale jedyne, co zobaczył to znikającą za drzwiami sylwetkę.

- Szlag!- przeklął, podrywając się szybko mężczyzna.